Jubileusz 50-lecia od rozpoczęcia budowy kościoła Drukuj
Sobota, 06 Maj 2023 20:58

Historia Parafii p.w. Niepokalanego Serca NMP w Siechnicach w pigułce.

W wyniku rozstrzygnięć II wojny światowej 2 miliony Polaków – mieszkańców zajętych przez Sowietów ziem II Rzeczypospolitej musiało upuścić swoje domy i wyjechać na tzw. ziemie odzyskane. Do Siechnic pierwsi z nich przybyli w czerwcu 1945 roku. Miejscowość nie była zniszczona. Nie posiadała jednak parafii i świątyni. Zamieszkujący Siechnice Niemcy należeli: katolicy do parafii w Św. Katarzynie; protestanci do parafii w Sulimowie.

W dniu 20 sierpnia 1945 rok przybył do Świętej Katarzyny ks. Józef Garbicz. Natychmiast przystąpił do organizacji polskiej parafii. Ks. Józef Garbicz szybko zdał sobie sprawę z wielkości i znaczenia Siechnic. Mimo komunistycznych realiów kontynuował prace niemieckich katolików zmierzające do utworzenia parafii i budowy świątyni w tej miejscowości.

Już w 1947 roku rozpoczął odprawianie Mszy świętej w kaplicy na siechnickim cmentarzu. W 1959 roku oddelegował do Siechnic ks. Edwarda Wilka jako wikariusza-kooperatora, a w 1960 roku wybudował plebanię przy ul. 1 Maja w Siechnicach i uzyskał zgodę władz na odprawianie w niej Mszy świętej.

W maju 1963 r. , a więc 60 lat temu, złożone zostało pierwsze podanie do władz o zgodę na budowę kościoła w Siechnicach. Podanie to zostało załatwione odmownie jak wiele kolejnych.

Władze kościelne były jednak konsekwentne. W dniu 23 kwietnia 1965 erygowano w Siechnicach parafię pod wezwaniem Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. Pierwszym jej administratorem został ks. Emil Pagacz, który natychmiast rozpoczął systematyczne zabiegi o pozwolenie na budowę.

Dały one odwrotny skutek: w grudniu 1967 r. władze przekazały plac pod budowę kościoła przy ul. Świerczewskiego (obecnie Piastów Śląskich) na budowę bloku mieszkalnego. Wnoszone odwołania i próby blokowania budowy nie zatrzymały jej.

Jednak determinacja mieszkańców zmusiła władze do ustępstw. W niedzielę 23 lutego 1971 roku ks. Emil Pagacz otrzymał pisemną zgodę na budowę kościoła w Siechnicach. Miesiąc później władze wyraziły zgodę na jego lokalizację na działce Szczepana Wiatrowskiego przy dzisiejszej ul. Kościelnej. Była pierwszą zgodą na budowę kościoła na terenie Dolnego Śląska od czasów zakończenia II wojny światowej.

Nie był to jednak koniec kłopotów. Kolejne składane od maja 1971 roku projekty świątyni były przez władze odrzucane.

Ostatecznie do rozpoczęcia budowy doprowadził ks. Stanisław Danicki nowo mianowany proboszcz w dniu 1 lipca 1971 roku.

Zbawiennym okazał się pomysł ogłoszenia wspólnie ze Stowarzyszeniem Architektów Polskich konkursu na projekt kościoła. Zwyciężyła w nim bardzo nowoczesna jak na owe czasy praca młodego architekta inż. Tadeusza Szukały z Wrocławia.

Budowę rozpoczęto w dniu 13.08.1973 r. Inspektorem nadzoru został inż. Jakub Weissgärber z Wrocławia, a po jego śmierci inż. Witold Brożyna. Rolę majstrów pełnili parafianie: Władysław Kasprowicz i Piotr Rotte.

Główny ciężar budowy dźwigali parafianie. Codziennie na placu zatrudnienie miało 10-15 osób. W czasie największego nasilenia prac na placu budowy pracowało około 50 osób. Śmiało można stwierdzić, że w budowie świątyni wzięli udział wszyscy mieszkańcy Siechnic. Ogromna ich liczba uczestniczyła czynnie, jeszcze większa wspierała ją finansowo a wszyscy mieszkańcy modląc się w jej intencji.

Parafian w pracy wspierali liczni wierni spoza parafii, w tym kapłani, seminarzyści, studenci, młodzież z Niemiec. Pracujących odnotowywano w specjalnej księdze pamiątkowej.

Mimo determinacji mieszkańców trudności ciągle się piętrzyły zwłaszcza po 1976 roku, roku po wybuchu kryzysu gospodarczego.

Uroczystej konsekracji kościoła dokonał sufragan wrocławski ks. biskup Tadeusz Rybak w dniu 25.10.1981 r. Podczas obrzędu konsekracji, w ołtarzu głównym, ks. Biskup wmurował szkatułkę z relikwiami Św. Karola Lwangi męczennika z Ugandy wraz z odpowiednim dekretem w języku łacińskim. Zatem w Siechnicach stanął i został konsekrowany kościół pod wezwaniem Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny z relikwiami św. Karola Lwangi z Ugandy.

Dnia 25.01.1984 r. autor projektu architekt Tadeusz Szukała odebrał na Jasnej Górze nagrodę przyznaną za dostosowanie funkcjonalne wnętrza kościoła do liturgii posoborowej, a szczególnie za twórcze i oryginalne rozwiązanie przestrzeni kościoła, będące przemyślaną realizacją jedności formy, konstrukcji i funkcji.

Zewnętrzny kształt kościoła w Siechnicach przypomina namiot w rozumienia Przybytku Pańskiego (Wj. 26, 1-37). Jego architektura pomaga w głębszym przeżyciu słów Chrystusa „aby wszyscy stanowili jedno” (J, 17). Bardzo zwyczajnie brzmią słowa inż. arch. Tadeusza Szukały: „Przyjąłem zasadę jedności funkcji, konstrukcji i formy. Założyłem więc centralne położenie ołtarza, umieściłem go pośrodku świątyni, odwróciłem do wiernych, nawę ukształtowałem amfiteatralnie”.

Dziś w obliczu budowy w bezpośrednim sąsiedztwie rynku i ratusza zmuszeni jesteśmy do nowego spojrzenia na siechnicką świątynię. Z kościoła, który komuniści wyrzucili na obrzeża wsi, wolą Opaczności Bożej, mocą naszych umysłów, serc i naszej pracy znalazł się on w samym centrum miasta. Kościół i jego otoczenie przebudowaliśmy w taki sposób, aby wraz z rynkiem i ratuszem oraz położonym obok gimnazjum (obecnie SP nr 2) tworzyły jedną spójną całość.

Przebudowując otoczenie naszej świątyni i budując nowe centrum miasta, musimy wierzyć że wiara, wiedza i władza uzupełniają się, pozostają we wzajemnym szacunku i razem tworzą pomyślność mieszkańców naszej małej Ojczyzny.